Het was even schakelen. Van mijn huidige werk als ‘projectenboer’ met een hoop online overleg, naar om half zeven op om havermout te koken voor een groep gasten op Nieuw Wongema. Van programmavoorstellen schrijven naar de eindafwas om half negen ’s avonds en nog een laatste rondje afval verzamelen en de koffiemachine schoonmaken. Van een vierkant hoofd van het vele online vergaderen naar spierpijn van het tillen van de ingeladen vaat. Maar wat was het heerlijk om deze week eens echt werk voor echte mensen te verrichten. En om ’s avonds in ons eigen bed in ons eigen tiny house in Hornhuizen uitgeput neer te kunnen ploffen.
Wij, de nieuwe ‘herbergiers van Hornhuizen’ burgeren in. Nadat Wilbert al een groep boeren op cursus en een lang weekend met de Rietveldacademie faciliteerde (beiden met RIVM-ontheffing), en Astrid de eerste losse overnachters ontving, waren Youetta en ik deze hele week op Nieuw Wongema om een textielgroep te hosten. Deze kleine groep met textielkunstenaars komt al een jaar of zeven jaarlijks op Wongema om in alle rust een week te kunnen werken aan een thema. Ze zijn nu allemaal deels ingeënt, waardoor zij en wij (getest vooraf) het aandurfden. Terwijl de vrouwen inspiratie uit de natuur haalden om zich te verdiepen in ‘natuurlijk kant’, kregen Youetta en ik onze vuurdoop in de keuken. “Hoe krijg ik die oven aan?”. “Waar is de kassa gebleven?”. “Help, poleren, hoe doe je dat?” Om nog maar niet te spreken over het corona-proof serveren van eten en het rekening houden met dieetwensen. “Zitten er gluten in spelt?”.
Na een paar dagen soms flinke paniek, trad in de loop van de week de rust in. “Als we het ontbijt nou zó doen, dan is het haalbaar.” “Doe jij tussen de middag de afwas, dan haal ik straks boodschappen.” Het ankerpunt van deze hele operatie was kok Armand Hübner. Geen dieet is hem te gek, het eten brandt nooit aan en is altijd op tijd klaar. Hij heeft een plan en vertelt je hoe hij jouw hulp daarbij kan gebruiken. En, niet onbelangrijk, hij kent Wongema op zijn duimpje. Ook vrijwilliger Belinda Huitema is een enorme steun. Met haar spottende blik en cynische humor weet ze ons zo ver te krijgen dat we het precies zó gaan doen zoals zij het graag heeft: orde en structuur in de huishouding. Rick, schoonmaker en vrijwilliger voor klussen, prutst ondertussen met de nieuwe afwaskraan. Uiteraard blijkt nét dat ene verbindingsstukje te ontbreken om hem soepel aan te sluiten. En dan was daar ook nog de oprichter van Wongema Erik Wong himself, die deze week even polshoogte kwam nemen. “Niet zitten achter de bar, Sandra, dat oogt niet gastvrij”. “Hm, die capuccino krijgt van mij een zesje”. Maar ook: “Het beste dat je zo’n groep kunt geven is dat jij relaxed bent”.
Het wordt allemaal snel beter. Toen ik vanochtend een uurtje mocht uitslapen en rond half acht polshoogte kwam nemen in de keuken, trof ik daar een stralende Youetta die haar eerste ontbijt in haar eentje klaarmaakte. “Kwestie van planning”, zegt ze met een grijns.
En nu zit ik in de trein naar huis met het gevoel een festival gedraaid te hebben. Dat was het in zekere zin ook. Er komen filmpjes langs van de textielgroep waarin ze een virtuele tour geven langs al hun werk. Ze hadden het fijn met elkaar, met het wad en met ons. En wij met hen. Ik zie ernaar uit om andere groepen te ontvangen. Soms met volpension, soms zelfvoorzienend. Soms voor een week, soms voor een dag. Maar altijd zijn het bijzondere mensen met bijzondere verhalen.
‘Van een afstand zie je meer’ prijkt er inmiddels op het aanhangbord aan de gevel. Zo zie ik, van Hornhuizen weg glijdend, weer helderder waarom ik dit ook weer wilde. Ik wil een plek creëren waar mensen tot bloei komen. Waar ze de ruimte en inspiratie vinden om mooie dingen te maken. Of het nu een kunstwerk is met kant of een plan voor de nieuwe economie. De wereld wordt er mooier door en ik ook. Maar hemeltjelief, wat geeft het veel afwas :-).
Sandra van Kampen
Herbergier van Nieuw Wongema
